Sinds vorig jaar heb ik me als vrijwilliger aangesloten bij Villa TrösT, (www.villatrost.nl),een huis voor ontmoeting en ruimte voor mensen in de rouw, op welke wijze dan ook. Het werk van de Villa is heel passend bij mijn professie. De locatie van dit monumentale pand is aan de achterzijde van begraafplaats de Essenhof in Dordrecht. Er worden meerdere activiteiten georganiseerd, waaronder de maandelijkse TrösT Matinee. De organisatie hiervan heb ik op me genomen.
De rode deuren van de mooie ronde Thuredrith Aula staan wagenwijd open. Cello en vioolklanken vinden hun weg naar zondagse bezoekers op de begraafplaats. Mensen met bloemen, kinderen met gieters al dribbelend over het lange pad. Bomen verliezen voorzichtig aan hun blad. De zon schijnt uitbundig en creëert prachtige najaarskleuren. Zacht licht streelt de vermoeide en soms verdrietige gezichten. Misschien dat de klanken zo ook een bijdrage hebben en de oren gestreeld worden.
Er zijn ook mensen die gericht de weg naar de Aula bewandelen. Vaste bezoekers van de maandelijkse concertjes. Een enkeling stapt wat aarzelend over de drempel. Zal de muziek hen iets goeds brengen? De stap om alleen op pad te gaan kan al een hele grote zijn geweest. Meerdere vrijwilligers zijn aanwezig. We vormen een klein intiem publiek in deze prachtige ruimte. De deuren worden gesloten. Even weg uit de werkelijkheid.
De jonge Spaanse cellist heeft zijn plaats voorin al ingenomen. Hij zal starten met drie solostukjes. De communicatie via de taal was niet altijd makkelijk. Soms zochten we in het Engels naar woorden. We verstonden elkaar wel voorbij de taal.
Vooraf had hij mij, op mijn verzoek, wat toelichting op het programma toegestuurd.
Onbekende componisten als dall’Abaco of Piatti gingen hierdoor leven. En het was voor mij een mooie manier om de stukken aan te kondigen, enige afwisseling en ruimte te bieden tussen de muzikale klanken van de cello.
Als afsluiting nodig ik de violiste uit op het podium. Samen spelen ze delen van het duet van Reinhold Glier. Die in zijn tijd liever Glière heette. Frans gaf meer aanzien toentertijd. Dat zet aan het denken….. Tijden veranderen. Hoewel? Als de zoete tonen van de Berceuse (slaapliedje) langskomen stopt het denken en laat ik mij leiden door de muziek. Wat een zegen en troost dat dit bestaat. Op deze bijzondere plek, in dit mooie oude gebouw met deze prachtige akoestiek.
Na afloop is de weg naar de Villa vanzelfsprekend; de geur van koffie en iets lekkers komt je tegemoet. Even napraten, Iets delen dat van het hart moet, of zomaar samenzijn.
We passeren langs de route over de begraafplaats de oude graven. Overlijden is van alle tijden, de pijn en het verlies ook. Maar ook de liefdevolle omarming van de vrijwilligers en de muziek die altijd klinkt. Ook in de stilte.
Комментарии